Begeleid afscheid voor een bekende.
Ik word gebeld door een bekende uit mijn omgeving. Het gaat niet goed met haar man en ze vraagt of het mogelijk is dat ik het afscheid begeleid als het zover is. Dat wil ik graag doen. Enige dagen later gaat ’s-avonds de telefoon en ik zie aan het telefoonnummer dat zij het is.
Haar man is overleden en ze vindt het prettig als ik langs kom. Haar 2 kinderen zijn er ook. Ze willen graag dat hij thuis opgebaard wordt in zijn eigen omgeving. Ook willen ze graag een thanatopraxie en geen koeling. Ik bel vervolgens mijn collega’s om de wensen door te geven.
Besloten wordt dat hij op bed opgebaard wordt. De ruimte hiervoor is perfect, erg sfeervol. De thuiszorg die de afgelopen aanwezig was voor de zorg wil graag de thano-behandeling bijwonen. Ze hebben dit zelf nog nooit gezien. Mijn collega’s vinden het prima dat er mee gekeken wordt. Dit mag overigens altijd, wij hebben geen geheimen.
Ondertussen gaan wij al een beetje nadenken over de rouwkaart. Ik heb standaard wat voorbeelden bij maar het liefst ontwerp ik samen met de nabestaanden een rouwkaart. Iets unieks. Iets persoonlijks. Ze denken meteen aan een foto waarop hij van achteren te zien is, samen met zijn hondje. Het zoeken naar die foto is begonnen. Mijn collega’s zijn klaar met de verzorging en samen met het gezin wordt vader aangekleed en het bed mooi opgemaakt en meubels worden verplaatst.
En dan is het moment dat alles klaar staat, thuis in zijn eigen omgeving, bij zijn eigen gezin en zijn trouwe viervoeter. Ook die laten wij bij zijn baasje snuffelen en we merken aan hem dat hij beseft dat het nu anders is. Kaarsjes worden aangemaakt en het voelt goed.
Rust, het is goed zo.
We spreken af dat ik morgenvroeg weer terugkom i.v.m. de rouwkaart en overige dingen die geregeld moeten worden. Niet alles tegelijk. Er is al genoeg chaos in hun hoofd.
De volgende dag spreken we allerlei dingen door. Het wordt een kerkelijke uitvaart zoals hij graag wilde en een begrafenis. Ook de rouwauto komt ter sprake. Even wordt gesproken om de auto van de zaak daarvoor te gebruiken maar deze is net te klein. De deuren kunnen dan niet dicht.
Hij hield van auto’s en dan met name van Citroen. Is er misschien een Citroen als rouwauto? Ik weet het niet. Daar ga ik achteraan. En jawel hoor, er is een originele Citroen CX uit 1983. Als hij zou weten dat zijn laatste rit zou plaats vinden in deze auto….
Ze zijn er dolblij mee. Op de dag van het afscheid arriveert de Citroen en deze moet natuurlijk eerst uitgebreid bewonderd worden. De dochter neemt even plaats op de stoel van de chauffeur en merkt op: “Hij ruikt zelfs oud, wat een mooi oud interieur, gaaf zeg”.
We plaatsen vader in de auto en de zoon vraagt: “mag ik zelf rijden?” waarop de chauffeur zegt, ”natuurlijk”.
Vol trots rijdt hij het laatste ritje voor zijn vader…
