Het sluiten van de kist.
Het sluiten van de uitvaartkist zou je kunnen zien als een technische handeling … soms is het dat ook. Maar in die gevallen waar familieleden zelf mee de uitvaartkist sluiten of bij het sluiten aanwezig zijn, is het dat allerminst.
Het moment van sluiten is misschien zelfs wel het meest intense moment van een afscheid. Voor naasten is dit immers het moment dat zij nog één keer kunnen kijken naar hun overleden dierbare. Nog één keer contact kunnen maken, een laatste kus, een laatste streling. En dan dat onvermijdelijke moment waarop de deksel op de uitvaartkist wordt gelegd. Het moment waarop de overledene aan het zicht wordt onttrokken. Het moment waarop de kist definitief wordt gesloten.
Ik probeer zelf altijd degenen die daarbij aanwezig zijn, alle ruimte te geven voor dat moment. Letterlijk doe ik dan een stap terug. Dan sta ik even niet in de kring van de naasten. Op enig moment is het dan zover. Ik vraag de aanwezigen of het goed is zo en dan leg ik hen uit wat de bedoeling is.
Soms tref ik families die dit moment zelf markeren met een klein ritueel, met woorden, met gebaren, met een gebed. Alles is mogelijk. Zelf heb ik ook altijd een gedicht paraat, een gedicht wat ik steeds speciaal voor deze overleden persoon en zijn of haar familie uitkies. Er zijn situaties dat het gedicht in mijn tas blijft. Omdat het moment van sluiten van de kist al voldoende ‘gemarkeerd’ is en ook nog eens een gedicht niet passend zou zijn. Maar vaak maak ik er wel gebruik van. En dan is het fijn te merken dat familieleden dit als troostend ervaren.
Als de uitvaartkist eenmaal gesloten is, dan leggen we de juiste bloemen erop. Daarna is er vaak ruimte voor ontspanning, het beladen moment is klaar. Aanwezigen houden elkaar vast, zoeken troost bij elkaar …
“het is goed zo”.
De tijd nemen en aandacht geven in het proces van afscheid nemen is belangrijk, ook voor dit moment.
